Malawi deel 10

Lieve volgers,

Na Kerst kregen we een heel vervelend bericht. Er is door het management besloten om het meidenproject pas weer te openen na 7 januari. Ze willen eerst evalueren en nieuwe plannen bedenken. Omdat er ook nog personeel van de jongens op dit project ingezet kan worden gaan wij er vanuit dat ze ons echt niet meer nodig hebben. Wat een domper! Voor mij betekent dat er geen werk meer is en voor Sandra betekent dit een behoorlijk gat is tussen de werkzaamheden in. En hier twee weken zitten wachten tussen de muren voelt net alsof we opgesloten zitten in een wel heel leuke gevangenis. Dit nieuws sloeg in als een bom!

Teleurstelling, frustraties, onbegrip, boosheid, onzekerheid, het proberen te begrijpen wat echt niet lukt, alles komt dan even voorbij. Armel en Marieke voelen zich precies hetzelfde, maar zij voelen zich ook nog verantwoordelijk, terwijl ook zij hier helemaal niets aan kunnen doen.

Ze denken met ons mee en hebben heel goed in de gaten, dat gaan zitten afwachten niets voor ons is. We krijgen dus een ander project aangeboden waar we per direct heen zouden kunnen: naar een community in een dorpje waar we back to basic zouden gaan en een soort thuiszorg aan ouderen kunnen geven. We moesten alles even laten bezinken en we wilden wat hulplijnen vanuit Nederland inschakelen om mee te kunnen sparren. Dus Jedinja en Albert werden gebeld. Wat hebben we toch lieve mensen thuis die zo meedenken en ons belang voorop kunnen stellen. Ontzettend bedankt daarvoor.

Voor mij voelde het niet goed om naar dat dorpje te gaan. Er waren wel meer dan tien redenen te bedenken om daar niet heen te gaan. Maar het belangrijkste: dit past niet bij mij en hiervoor zijn we niet gekomen. Ik merkte dat ik erg naar thuis ging verlangen. In plaats van hier zitten wachten, wil ik liever bij mijn gezin zijn. Voor mij was het jongensproject al geslaagd: we hebben gedaan wat we konden doen en met jullie hulp zelfs meer dan dat en daarmee hebben we een serieus verschil in hun leven kunnen maken. Dat het dan zo loopt is erg vervelend, maar helaas niet anders.

Voor Sandra is het een heel ander verhaal. Zij heeft nog een lange tijd hier voor de boeg. Haar verlangen na haar tijd in Ugand speelde al zo lang, en er verblijft iemand tijdelijk in haar huis en er zijn mensen ingewerkt die haar werk overnemen in deze tijd. Haar diepe verlangen om hier te zijn en echt iets voor de mensen hier te betekenen is nog lang niet vervuld met de ruime week die we met de jongens hebben doorgebracht. Er zijn veel traantjes gevloeid, veel gesproken, elkaar soms niet begrepen en daarna weer gesproken en geknuffeld.

Om maar even uit huis te zijn, zijn we mee geweest naar het café van Sarah en Aubrey, het project waar de Azarja en Youri nu werken. Wat een fijne mensen zijn dat, met hele grote wensen om het leven voor veel mensen en vooral jongeren in Malawi te verbeteren. In het café hadden we tijd om verder met Armel van gedachten te wisselen. Ook hij heeft veel nagedacht en wil heel graag zorgen dat Sandra nog een project vindt dat echt bij haar past en haar passie in kwijt kan. En dat lijkt te lukken. Daarover later meer, als er meer bekend is.

Ondertussen hebben Sandra en ik in ieder geval besloten om nog wat meer van het land te gaan zien, nu we hier dan toch zijn. Kunnen we in ieder geval de lokale economie nog wat spekken.

Toen we weer terug in het vrijwilligershuis waren, heb ik mijn vlucht omgeboekt. Woensdag 3 januari zal ik weer op ons eigen continent terugkeren. Hoewel het heel anders gelopen is dan ik had verwacht, ga ik wel met een goed gevoel, een prachtige ervaring en een heleboel nieuwe indrukken naar huis.

Hartelijke groeten, ook namens Sandra,

Petra

Malawi deel 9

Hallo lieve mensen,

Kerst in Malawi. Hoe zou dat zijn? Ten eerste heel vreemd. Ten tweede heel mooi. Ten derde heel interessant. En ten vierde heel leuk.

Het vreemde gedeelte. Sandra en ik hebben de drie dagen voor Kerst inkopen gedaan. We vierden Kerst met Marieke, Armel, Azarja en Youri. We hadden bedacht om in duo’s voor de andere vier een leuk cadeautje te kopen. Tot zo ver niets vreemd. Maar om in de hitte te shoppen voor Kerst is wel vreemd. De winkels doen in deze periode natuurlijk ook hun best om zo veel mogelijk te verkopen. Dus versieren ze hun winkel overdadig, draaien ze keiharde kerstmuziek of huren ze dansers in die verkleed als Afrikaanse Kerstman (met een bolletje op hun buik en kont) voor de ingang staan te dansen.

En ik zal je vertellen dat shoppen in Lilongwe nog niet zo gemakkelijk is. We zijn wat winkels (gerund door Indiërs of moslims) afgesjouwd. We bedachten natuurlijk veel te moeilijke dingen, zoals een landkaart of sokken in maat ‘Nederlandse voeten’.

Gelukkig kwamen we de dominee tegen van de kerk waar we vorige week geweest waren. Hij wiste veel beter dan wij waar er dingen te verkrijgen zijn en was zo vriendelijk om ons mee te nemen naar diverse plaatsen in de stad en bracht ons ook nog thuis met al onze inkopen. Dat was heel fijn, want we hadden voor Marieke hele leuke plantjes gekocht voor in haar tuin. Maar zie dat maar eens goed te houden als je opgepropt in een minibus zit.

Dan het mooie gedeelte. Dat begon op kerstavond. Sandra en ik kropen samen achter de laptop om de kerkdienst in de Schakel mee te kunnen beleven. We vonden het heel mooi om de Stad van Vrede die in de Schakel tot stand is gekomen te zien. Wat mooi om zoiets met zo’n mooie groep mensen samen te doen. En wat leuk om ons eigen verhaaltje te horen en de City of Peace die we met de jongens van C4C hebben gemaakt weer te zien. Dat voelt echt heel goed. De kerkdienst ontroerde ons, wat fijn dat we vanaf zo’n afstand toch even om een hoekje hebben kunnen kijken.

De volgende ochtend zijn we met Azarja en Youri naar de kerk geweest. Ik had vorige week een foto gemaakt van de diensten die gehouden zouden worden, dus we wisten dat de dienst om 9.00 uur zou beginnen. We stapten hier vandaan achterop de motortaxi’s om op tijd bij de kerk te kunnen komen. Maar de jongens die reden, bleken totaal niet te weten waar ze naar toe moesten en voor we het wisten stonden we bij de hoofdweg. Na een uitleg met handen en voeten en Google Maps kwamen we vlak voor 9.00 uur aan. We werden bij de deur welkom geheten, maar de dienst bleek al een kwartier begonnen te zijn! Nou ja, zo gaat dat dus blijkbaar hier.

Er was net een stukje van de kinderen aan de gang. Ze zeiden allemaal een stukje uit de Bijbel uit hun hoofd op en zo werd het Lucasevangelie aan ons verteld. Daarna zongen ze nog een prachtig kerstliedje. Er volgde nog een kerstlied, een gebed en een preek door de dominee waarmee we gewinkeld hadden. Hij had een goed verhaal over vergeving en het willen volgen van Jezus. Dat naar aanleiding van de rol van Jozef in het verhaal.

En toen mochten we meedoen aan het avondmaal. Dat gebeurde coronaproef: we kregen allemaal een cupje met wijn en daarbovenop een klein stukje ouwel. Heel bijzonder om zo avondmaal te vieren in een kerk, tijdens Kerst, bij een temperatuur van 30 graden.

En toen het interessante gedeelte: er werd een kip gekocht, Armel liet ons zien hoe je een kip op een zo diervriendelijke manier kunt slachten en vervolgens liet hij de hele anatomie van de kip zien. Het bleek stiekem toch een haan te zijn. Bijna elk deel van de kip werd gebruikt. Alleen de nagels, het snaveltje en de veren niet. Daarna bereidde Armel een heerlijk typisch Kameroens gerecht voor ons: Poulet DG.

En toen het leuke gedeelte. Sandra en ik hadden natuurlijk een mooi jurkje meegenomen voor de Kerst. Dus even opdoffen en toen konden we naar de buren, Marieke en Armel. Na een heerlijk diner volgde een kerstverhaal, een heuse Malawiquiz en daarna het uitpakken van alle kerstcadeautjes. Wat hebben we gelachen met elkaar. Voldaan zijn we teruggegaan naar ons eigen huisje.

We hopen dat jullie ook allemaal goede kerstdagen hebben gehad!!

Lieve Kerstgroeten,

Sandra en Petra

Malawi deel 8

Hallo lieve allemaal,

Het is al weer een week geleden dat we ons laatste verhaal schreven. Het was weer een week met heel veel ingrediënten. Om te beginnen zijn we op safari gegaan. Voor Petra en Youri (ook een vrijwilliger) was op safari gaan de eerste keer, zelf ben ik in Uganda diverse keren geweest. Toch zijn we allemaal even nieuwsgierig.

William onze vast chauffeur brengt ons naar Liwonde National Park. Na een rit van ongeveer 4 uren komen we aan. Onderweg is het al genieten van alle nieuwe beelden en reacties van de locals.

Armel heeft samen met ons de accommodaties uitgezocht en geboekt. Nacht 1 in een (open) boomhut met z’n drieën en de tweede nacht hebben we allemaal een eigen onderkomen. De accommodaties zitten echt in het park zelf.

Aangekomen werden we gastvrij ontvangen en naar de prachtige boomhut gebracht. De takken en stammen gingen door de hele hut heen en dus was het eerste hoofdcontact met een verrekt harde tak al gauw een feit.

Bagage binnengezet. Duidelijke instructies, geen eten in de tassen of koffers laten zitten want onze apenvrienden zitten op de loer. Nou en dat bleek wel. We moesten nog even terug om wat te pakken en daar zat aap 1 al op mijn bed. Grote hilariteit dus wij de spullen allemaal in het badkamertje gezet. Eerst even lunchen met elkaar. Voordat we op boottrip gingen nog even naar de hut en wat schetst onze verbazing. Aap 1 of 2 of 3 dat weten we niet heeft alle keelsnoepjes van Youri meegenomen en er een dikke bende van gemaakt in de badkamer. Youri bedacht zich geen moment en pakte de boel in en vertrok naar de boomhut naast ons waar het wel afgesloten was met gaas als ramen.

Met de gids zijn we naar het water gereden, in kayaks gestapt en naar het bootje gevaren. Vanaf daar een waanzinnig mooie tocht gemaakt. Prachtige nijlpaarden, spelende olifanten in het water, een krokodil die voor onze ogen van zijn plek het water in ging, vogels en een super mooie zonsondergang. Met regelmaat werd de motor gestopt en konden we door zelf stil te zijn genieten van de prachtige natuurlijke geluiden.

Terug naar het park en tussen zonsondergang en zonsopkomst mogen we niet meer alleen lopen, alleen met een guard of ranger, alle dieren lopen ook hier wanneer ze zin hebben.

Lekker gegeten en gekletst en toen op naar de boomhut. We weten nu dat apen in de nacht ook zelf een tukkie doen dus die zullen ons niet bezoeken. Hopelijk zien we naast een grote bok onder de hut ook nog een olifant of zo. Petra en ik hebben ons heerlijk geïnstalleerd en ondanks de hitte genieten we van alle geluiden en vallen lekker in slaap. Geen fratsen gehad vannacht.

De volgende dag gaan we 2 keer met dezelfde gids als gisteren rijdend door het park. Wat een natuur, zo divers. We zien kuddes olifanten, impala’s, wrattenzwijnen, bokken, 2 leeuwinnen, 1 leeuw, vogels en ga zo maar door. Wauw wat is dit gaaf. Moe van alle indrukken gaan we lekker eten, biertje drinken en ieder naar zijn eigen huisje en naar bed.

Alleen in mijn huisje was geen elektriciteit dus na nog wat gebeld te hebben was mijn telefoon bijna leeg. Het was tegen half 12 toen ik een geluid hoorde (naast alle andere geluiden). Het werd mij al snel duidelijk dat het om een olifant ging. Aftrekkende takken, zware stap, klapperende oren en een zuchtend geluid. Ik zat met mijn neus tegen het gaas te wachten, zo benieuwd en hopend dat hij mijn kant op zou komen. En jawel hoor, dat gebeurde. FANTASTISCH, op 2 meter van mijn plek stond hij rustig mijn boom op te eten. Wat een slagtanden, wat een geluid, indrukwekkend. Ik heb het geluid opgenomen maar heb geen foto gemaakt i.v.m. eventueel flitsen en een reactie daarop. Het is hun plek, ik ben maar een gast. Na verloop van tijd liep de olifant weer verder en ben ik heerlijk in slaap gevallen. Kort nachtje want tegen half 6 zat ik alweer buiten hide & see te spelen met de ontwakende aapjes, te leuk gewoon.

Ik was heel benieuwd wat Petra en Youri allemaal mee hadden gemaakt vannacht…. ze hebben allebei heerlijk geslapen en een nacht van meer dan 8 uur gemaakt. Ach ja verschil moet er zijn ha ha.

Na weer een fijne rit terug was het ook goed om weer thuis te komen, het was top!

Vrolijke beestengroetjes,

Petra en Sandra

Malawi deel 7

Malawi deel 7 Maandag en dinsdag

Lieve volgers,

Maandag was de grote dag dat we samen met Azarja de jongens die in Lilongwe of omgeving woonden mochten wegbrengen met hun begeleiders. Wat een ongelofelijk belangrijk onderdeel van het re-integratietraject. De jongens zijn in hun tijd bij Chance 4 Change (C4C) enorm veranderd. Zij hebben echt de kans gekregen en de keuze gemaakt om te gaan veranderen. Dat is belangrijk. Jongens die weglopen of blijven stelen worden zonder pardon teruggestuurd naar de gevangenis en krijgen niet nogmaals een kans om bij C4C te komen.

We hebben niet gezien hoe de jongens in het begin van hun traject waren, maar we hebben wel het resultaat gezien. De jongens helpen met koken, schoonmaken en wassen hun eigen kleding. Ze zijn heel beleefd, dragen je spullen voor je of pakken een stoel voor je. Ze hebben leren dansen of tekenen en het allerbelangrijkste: ze hebben leren metselen of auto’s repareren. Ze kunnen nu echt een baan gaan zoeken en bijdragen aan de maatschappij.

Waarom het thuisbrengen zo belangrijk is? Als hun omgeving hen niet accepteert, dan staan ze alsnog met lege handen. Dus voordat de desbetreffende jongen de bus uitkomt, gaan de begeleiders van C4C eerst praten met de vader of moeder en als die er niet zijn of ergens anders wonen, dan met een buurvrouw of een oom of tante. Ze vragen hen of we welkom zijn en als dat het geval is, dan kwamen wij met de jongen en werd er gepraat. Vaak kwam de hele buurt erbij staan. Er werd dan goed uitgelegd dat de jongen echt veranderd is, dat zij nu goede keuzes maken en veel vaardigheden hebben geleerd. Vaak was het daarna een feestje en gingen we nog met de jongen die dan trots zijn certificaat vasthield, zijn familie en de begeleiders op de foto.

We begonnen met Vincent. Dat ging gesmeerd. Daarna werd het een ander verhaal. We reden een ghetto in. Je zag het aan alles, het afval op straat, maar ook de mensen waren anders. We hadden het vermoeden dat er mensen onder invloed waren. Dumisani kroop helemaal in zijn schulp en keek echt ongelukkig. We brachten hem bij zijn oom en tante, ze verwelkomden hem wel, maar het voelde niet goed. Toen we wegliepen hielden we even beraad. Hij had ook een broer waar hij heen kon, maar in die community had hij zijn misdaad, geen idee wat precies, gedaan. En daar konden we niet heen voor uitleg. Er werd besloten om hem wat geld toe te stoppen om hem de mogelijkheid te geven om met de bus te gaan. En met een knoop in de maag vervolgden we onze tocht.

Davie werd hartelijk ontvangen door zijn moeder in een mooie, nieuwe buurt. Zij was erg trots op hem na het verhaal van de begeleiders.

Toen Mika. Helaas ook geen goede plek bij zijn oom. Deze man, die het voor Malawische begrippen heel goed heeft, weigerde ons te ontvangen. Hij wilde Mika absoluut niet hebben. Hij moest maar naar zijn moeder. Moeder was bij zijn zus die net een kindje had gekregen. Hun huis staat in een prachtige groene en rustige area (wijk). Mika had zijn moeder in het verleden niet goed behandeld en bood haar op zijn knieën zittend, zijn oprechte excuses aan. Dat was een ontroerend moment. Gelukkig werd hij hier wel heel hartelijk ontvangen.

Yohane komt uit een hele hechte en blije gemeenschap. Al bij het uitstappen riepen alle kinderen zijn naam. In grote getale liepen ze achter ons aan. Wat was iedereen hier blij! Al voor de uitleg werd hij hartelijk ontvangen. Toen we gingen zitten voor het gesprek, kwam de hele buurt om hem heen staan. De kindjes bleven heel stil bij hun moeders zitten en iedereen luisterde aandachtig naar het verhaal van de begeleiders. Wat was dit een feestje! Uiteraard deden de kinderen ons ook weer uitgeleide, een knipoog en een boks leverde heel wat gegiegel op.

En toen de laatste: Emanuel. Hij woont in het vluchtelingenkamp op een uurtje afstand van de stad. Heel bijzonder dat we daar mee naar toe mochten. In de kamp wonen heel veel mensen uit bijvoorbeeld Rwanda, Burundi en Congo. Het bestaat inmiddels al dertig jaar en voelt meer aan als een dorp. Bij de ingang stonden wel tenten, maar voor de rest bestond het kamp uit stevige huisjes. Na weer een hartelijk ontvangst en de bekende foto met certificaat, mochten we ook kijken bij de waterplaats, waar een grote pomp staat. Wij natuurlijk even pompen!!

Wat een dag, wat een dag. Uitgeput reden we weer terug de stad in. Wat een emoties! En wat is het dan fijn om hier weer op ons veilige plekje thuis te komen waar al aan het eten gewerkt werd. Snel douchen en alle viezigheid van ons afspoelen en aanschuiven.

We hebben vandaag echt een groot verschil kunnen maken in een aantal levens. We bidden voor hen, want voor de jongens begint nu weer hun echte leven waar ze het geleerde in de praktijk kunnen brengen.

Dinsdagochtend merkte ik hoe zeer de maandag erin had gehakt. Ik vind het moeilijk om het los te laten: de armoede hier, het harde leven, de dingen die bij ons privé spelen en het missen van je geliefden. Gelukkig hebben we hier een hechte groep waarin we heel hard kunnen lachen, over de wereldpolitiek spreken, elkaar advies geven, maar ook tijd en aandacht hebben voor de tranen die er zijn.

Even een vooruitblik: morgen op safari (die we uitgesteld hadden vanwege de ontwikkelingen bij de jongens), daarna Kerst vieren met Marieke, Armel, Joeri en Azarja, onze Doingoood-familie en na Kerst starten we op het meidenproject van het Youth Empowermentproject.

Lieve groetjes,

Sandra en Petra

Malawi deel 6

Malawi deel 6 zaterdag en zondag

Ha lieve volgers,

Op zaterdagochtend heel vroeg vertrokken de eerste jongens. Deze vijf jongens wonen of in het noorden of in het zuiden van het land. Sandra is heel vroeg opgestaan om hen uit te zwaaien. Een aantal jongens kunnen prachtig tekenen en hebben voor Sandra een foto van haar en Benjamin en Jedinja getekend. Dat was nog niet klaar op vrijdag toen wij weggingen, dus mocht ze dit zaterdagochtend in ontvangst nemen. Heel gaaf!

Ik ben in de morgen met Sam, Milou en Azarja, de andere vrijwilligers, lekker thee wezen drinken in de Town met een prima cheesecakeje on the side. Nadat we wat boodschapjes hadden gedaan gingen we weer terug met de bus. Naast de supermarkt stonden heel veel bussen. Dat zijn een soort minivans met plek voor 12 mensen. De bus vertrekt pas als hij vol is en dat is in Malawi als er 16 mensen in zitten. De bus stopt langs de ‘snelweg’ in de buurt en dan kun je het laatste stukje lopen, met de fietstaxi of met de motortaxi. Wij besloten even lekker te gaan wandelen. Nou dat hebben we geweten. Het was zo warm hier dat ik eruit zag als een ontplofte tomaat en het duurde een uur voordat ik weer helemaal bijgekomen was. Mijn voeten zaten helemaal onder het stof en dan is er niets lekkerders dan even onder een koude douche. Vast moeilijk voor te stellen in Nederland.

Inmiddels was er ook een nieuwe vrijwilliger aangekomen, Joeri. We hebben inmiddels een mooie familie hier die qua samenstelling steeds wisselt. Het was de laatste avond van Sam en ook Milou vertrekt binnenkort uit het vrijwilligershuis. En traditiegetrouw wordt er dan uit eten gegaan. We zijn bij de mexicaan geweest en hebben heerlijk gegeten.

De volgende ochtend wilden Sandra en ik wel eens een kijkje nemen bij een kerk in de buurt. Na heel even de verkeerde kerk in gelopen te zijn (gaan we ook nog wel eens kijken), vonden we de kerk waarnaar we op zoek waren: The Reformation Bible Church. We werden hartelijk ontvangen en aan het begin van de dienst mochten we opstaan en onszelf voorstellen. Ik vond het heerlijk: alle liedjes stonden op de beamer en hadden een bekende melodie, heerlijk meezingen dus. De gebeden waren prachtig. Tijdens de preek deelde ik een krijtdropje uit. Ik durfde niet te kijken of de puber die naast me zat het eigenlijk wel lustte of enorm spijt had dat hij het aangenomen had. De preek was wel iets anders dan we gewend zijn. Als alle herhalingen eruit gehaald zouden worden, was het binnen vijf minuten klaar geweest! Wat ik ook erg leuk vond, was dat heel veel mensen ook meewerkten aan de dienst: de opening, de zegen, de preek, het bidden en zingen en gitaar spelen werd door allemaal verschillende mensen gedaan.

Verder de zondag lekker wat aangerommeld in huis, wat gezellig gekletst en een potje Qwixx gespeeld. Het was veel te heet om nog iets buiten het huis te ondernemen.

Groetjes,

Sandra en Petra

Malawi deel 5

Hallo allemaal,

Zoals het leven gaat, the show must go on! We pakken de draad weer op en doen wat in onze mogelijkheid ligt om te helpen. Gelukkig zijn Petra en ik gezegend met karakters die altijd het positieve weer zien en gaan ook onze flexibiliteit goed gebruiken.

We worden opgehaald door William (vaste taxichauffeur van Doingoood), omdat we veel spullen meenemen. Ook heel fijn om dan even niet met de scooter, minibus of lopend naar het project te hoeven gaan.

We hebben de afgelopen dagen fantastische communicatie met de staf en hebben aangegeven dat we, nadat ons project “City of Peace” is afgerond, met de jongens een vervroegd kerstfeest te willen vieren. Ze gaan allemaal naar huis dit weekend of begin volgende week. Wanneer er een jongen normaliter klaar is om naar huis te gaan, ontvangt hij een certificaat voor de vakken die hij heeft geleerd en de goede cijfers die hij heeft gehaald. Mecaniciens, metselaars etc. We mogen tot een bepaald bedrag zonder verantwoording af te leggen een gift doen en dat hebben we dan ook gedaan. Petra, Azarja (vrijwilliger die 2 maanden op het project heeft gewerkt en nu actief is op een ander project) en ik. Zo konden we de laatste gereedschappen, die nog ontbraken, financieren. Die krijgen de jongens mee naar huis om thuis serieus mee aan het werk te gaan en dus inkomen te kunnen genereren.

We zijn begonnen met de achtergrond van de stad te maken, zwart papier met gekleurde krijtjes. Je mocht van alles verzinnen van een kerstboom tot vuurwerk van een engel tot ….. vul maar in. Het werd super mooi en toen wij drieën even naar buiten moesten om te bellen, vonden ze al heel gauw weer de glitters. Ha ha ha, daar gaan we weer! Zoals jullie kunnen zien op de foto’s zijn niet alleen zij, maar ook wij supertrots geworden op alle huizen en met de gesponsorde lichtjes was het helemaal klaar!

Donderdag hebben we van iedereen die een huisje had gemaakt een foto gemaakt en laten printen. Daar hebben we ’s avonds voor allemaal een mooie wens opgezet. Mooi om ze daar vandaag mee te verrassen.

De jongens zijn gaan opruimen en wij hebben de boel klaargezet voor de afsluiting. Alle staf was binnen, alle jongens zijn binnen, Armel is ook gekomen. John (begeleider van alle jongens en hun grote voorbeeld) heeft eerste gesproken. Mika sprak namens alle jongens Azarja, Petra en mij toe. Toen mochten wij alle drie wat zeggen. We hebben ze 1 voor 1 naar voren geroepen en ze de foto gegeven, wat waren ze blij en trots op hun foto. Alle 3 op onze eigen manier hebben we ze goede woorden toebedeeld. Uitgelegd dat het toch wel heel bijzonder is dat ons project: Stad van de vrede, bouw je eigen huis, in Nederland bedacht, nu zo snel zo ontzettend actueel zou zijn. Daarna kwamen nog meer sprekers en toen mochten ze allemaal naar voren komen om hun certificaat op te halen. Wanneer ze iets nog niet gehaald hadden, stond het er ook niet op. Sommigen konden namelijk nog niet alles halen, omdat ze niet langer konden blijven. Groot applaus voor allemaal. En dan…. Tijd voor ons meegebrachte drinken en lekkers!

In de middag nog met de technische man heel de stad door op zoek naar de gereedschappen. Nadat we alles bij Chance 4 Change hebben gebracht, op weg door een megadruk Lilongwe terug naar huis waar er weer heerlijk eten stond!

Wat een dag, wat een dag…..

Dank voor het lezen voor het wat langere verhaal dan we van plan waren ;-)

Liefs Petra en Sandra

Malawi deel 4

Goedemiddag allemaal vanuit Lilongwe!

Wat leuk dat zoveel mensen meelezen en meeleven, dat waarderen wij enorm.

We kregen een tip om het vooral in de eerste week rustig aan te doen, beetje acclimatiseren en zo. Nou dat is niet gelukt, later meer hierover.

Afgelopen donderdag zijn we uiteraard weer naar “onze” jongens gegaan. Heel raar maar dat gevoel groeit hier enorm snel. We zijn blij elkaar weer te zien en mogen vandaag gelijk weer aan de slag met ons project. Eerst een uitleg van onze kant aan de groep. We hebben het niet alleen over hoe te knutselen maar ook verder met de inhoud. Wat een huis betekent voor jou en wanneer je jezelf als het huis ziet. Voor wie zet jij je deur/hart open, op een kier of sluit je het juist, voor wie ben jij het dak van bescherming en welk dak beschermt jou. Wat is jouw fundering en wie mag bijvoorbeeld mee uitrusten of meegroeien op jouw fundering. En natuurlijk hoe kunnen meerdere huizen/mensen een stad van vrede worden. Wanneer je erover nadenkt kom jezelf ook vast tot meerdere gedachten.

Het knutselen ging los. Eerst aarzelend, velen hebben nog nooit op deze manier geknutseld en zeker niet met deze materialen (waarvoor dank gulle gevers). Maar al snel gingen ze helemaal los! Te leuk en hilarisch! Na een paar uur met jongens en staf aan het werk te zijn geweest was het een ontplofte glitter bende. Maar wat een lol en wat een geweldige resultaten. Glitters, papier, lijm overal (ook in hun bed vermoed ik) en trots op hun werkstukken worden ze alvast in de kast gezet en de stad is bijna klaar. Morgen verder met het project.

We kunnen al goed observeren wie bijna of helemaal klaar zijn voor vertrek naar hun eigen huis en wie echt nog veel tijd nodig heeft om zich verder te ontwikkelen tot stabiele jongere en klaar te werken voor de toekomst.

Een prachtige dag zul je denken…..

Helaas, we gaan dit uiteraard met jullie delen omdat we weten hoe betrokken jullie zijn vanuit Nederland.

Kort maar krachtig: HET PROJECT STOPT!

We hebben het zelf woensdag al gehoord en zijn enorm geschrokken. Wat een enorm verdriet. In de eerste plaats voor de jongens die nu allemaal (veel) te vroeg naar huis moeten. In de tweede plaats voor de meest fantastische staf die met hart en ziel voor deze jongens zijn gegaan en naast de jongens te verliezen ook hun baan kwijtraken. In de derde plaats voor onze fantastische Doingoood begeleiders Marieke en Armel die zo ontzettend betrokken zijn bij dit project en heel zorgvuldig hun vrijwilligers er naartoe hebben gebracht. En tenslotte ook voor ons. Wat zijn we er echt verdrietig van, we hebben in een korte tijd zo mogen zien en ervaren hoe dit project als een “Huis van Vrede” staat.

Hoe het kan gebeuren? De projecten kunnen niet zonder structurele sponsoren. Het is gebruikelijk om je aan een project voor meerdere jaren te binden. Zo weet je ruim voor de einddatum dat je op zoek moet als project naar 1 of meerdere sponsoren. De sponsor van dit project komt uit Schotland en is slecht en/of niet gaan betalen. Ik bespaar jullie daarover verdere details. Het geld is op!!! Omdat de einddatum nog niet aan de orde was zijn er nog geen nieuwe sponsoren gevonden. En nee, er zijn in dit land geen extra potjes of mogelijkheden om zomaar extra potjes te genereren.

Conclusie: Iedereen is enorm geschrokken, jongens die naar huis moeten en naar echt niet altijd een veilige omgeving terug moeten waar ze wellicht nog niet aan toe zijn. En op heel korte termijn. En dan bedoel ik ook echt heel kort.

Een deel van de jongens, die er ook aan toe zijn, hebben echt zin om te gaan en dat gaat ook zeker goedkomen.

Een deel van de jongens zijn ook echt bang om naar huis te gaan. Schrik niet, maar als die zonder begeleiding naar huis gaan, is het een zaak van leven of dood. De staf heeft ons dat heel goed kunnen uitleggen. En niet zoals we bij ons vaak zeggen ooooh dit is een zaak van leven of dood. Nee! Zonder begeleiding naar huis (geld is op) is het echt een zaak van leven of dood, letterlijk. Later leggen we meer uit.

En wat dan super fijn is….. je komt thuis en het eten staat klaar, gemaakt door de andere vrijwilligers en dan ook samen weer even kletsen, lachen en soms ook even een traantje. We hebben het goed samen.

Vrijdag zijn wij in ieder geval weer met nog meer enthousiasme (kan dat?) naar het project gegaan. Lees meer in deel 5 dat snel zal volgen.

Onze gebeden zijn voor deze groep…. Die van jullie ook?

Liefs van Petra en Sandra

Malawi deel 3

En direct deel 3!

Op woensdag was het tijd om zelf in actie te komen. Het leek ons leuk om hetzelfde kerstproject met de jongens te doen als datgene waaraan er in de Schakel, onze eigen kerk, gewerkt wordt. Het bouwen aan de Stad van Vrede. We hebben 's ochtends aan de begeleiding uitgelegd wat we met de jongens wilden gaan doen en ze waren direct enthousiast. We willen met de jongens een huisje bouwen waarmee we dan een stad kunnen maken. Het huisje werd direct een christmas house, want alles werd natuurlijk vertaald in het Chichewa, de taal van Malawi.

Om niet te hard van stapel te lopen begonnen we weer met een hele leuke energizer. Na de uitleg lieten we de jongens woorden op het bord schrijven die met het maken van huizen bouwen te maken hebben. Deze zouden we dan kunnen gebruiken bij de gespekken. Daarna wilden we met hen praten over huizen, dus we lieten hen op gekleurd papier hun eigen huis tekenen en op de achterkant hun droomhuis. Na het tekenen mocht iedereen zijn of haar (de leiding deed ook enthousiast mee) tekening laten zien. Wat mooi om te horen waar de jongens vandaan komen en welke toekomstdromen ze hebben. De meesten wilden een fijn huis waarin je je goed kunt ontspannen. Dat is toch voor iedereen op de wereld gelijk. En sommigen hadden al vooruit gedacht en wilden ook een plek bij het huis om je eigen bedrijf te starten. Ook een vrouw en wat kinderen bleken in de droomhuizen te mogen wonen.

Na de lunch (sema, het nationale gerecht hier met vlees en een beetje groente, best lekker) was het tijd voor de dansles. Wat kunnen die jongens goed trommelen en dansen! Heel mooi om te zien. Toen was het tijd om weg te gaan, omdat ook een andere vrijwilliger opgehaald moest worden bij haar project bij de kinderopvang. Wat leuk ook om daar te kijken. De kinderen daar zijn allerschattigst!

Het was een goede dag en Sandra en ik hebben echt het gevoel dat we met de jongens geconnect hebben!

Doei!