Hallo allemaal in een behoorlijk koud maar vandaag geloof ik ook grijs Nederland!

Donderdag, Nita heeft mij vanmorgen weer opgehaald. We begonnen met een staff meeting op het project. De hele groep zat bij elkaar en er werd open gesproken over de praktische inhoud van de werkzaamheden, over de financiële zaken in het algemeen en over de bedragen die omhoog moeten voor de mensen die het nodig hebben. De afgelopen maanden hebben de mensen het nog zwaarder i.v.m. de devaluatie. Mijn ideeën werden gevraagd en ze waren beduidend blij met de input. Onder andere aangegeven dat wanneer de financiën het toestaan het goed zou zijn om elke dag ook een trainer mee het veld in te laten gaan om de mensen die in het 3-jarig project zitten te leren een eigen bedrijfje te starten en zo inkomsten te genereren. Ze krijgen een kleine financiële bijdrage vanuit het project maar zien vaak niet hoe ze moeten beginnen en denken heel erg op korte termijn. Nu honger of zeep nodig, nu het geld opmaken. Alles valt en staat met training/educatie.

Aansluitend ben ik met Nita naar het Kamuzu Central Hospital gegaan. Hier begint hun eigenlijke werk. Wat een geuren, wat een kleuren, wat een mensen, eten en vooral wat veel jonge moeders met hun baby’s en grootmoeders en tantes….. We hebben 1 kamer gedaan van de 7 waar 10 bedden waren. Met elke jonge moeder worden gesprekken aangegaan. Alles wordt genoteerd, alles wordt gevraagd en gecontroleerd. Hier zijn eigenlijk alleen maar mensen die het 3 jarig programma heel goed kunnen gebruiken. Ze worden niets verplicht maar het wordt aangeboden. Ze kunnen zelf contact opnemen met Joyful Motherhood. Behalve dat Nita haar bril vergeten was en ze mijn ogen nodig had voelde ik mij niet erg nuttig. Uiteraard waren ze allemaal heel verbaasd dat er een Azungu/blanke binnenkwam die ook nog heel blij en belangstellend was maar toch. Achteraf gaf Nita aan dat het juist heel erg fijn was en van belang, ze voelen zich gezien en gesteund. Daar vertrouw ik dan maar op. Wat weer een indrukken en mijn respect groeit met de dag.

Weer in het vrijwilligershuis overvalt mij een behoorlijke dip, niet blij, moe, geen energie. Ga erg twijfelen over hoe lang ik hier nog wil zijn. Het ligt niet aan het land, niet aan de fantastische mensen buiten de muren van het huis. Ik kan er de vinger soms niet op leggen maar het is wel heel intens. Voel me net een stuiterbal. Contact met het thuisfront doet me dan toch even goed.

Vrijdag, we gaan weer op pad. Heerlijk, ik heb er weer zin in. Ik had het over een stuiterbal he. Vandaag stuitert die weer flink omhoog. Heb me nuttig gevoeld, heb gelachen, heb weer in the middle of nowhere mogen zijn bij fantastisch gastvrije mensen. We begonnen net als elke dag met thee en ze vinden het heel gek dat er geen suiker of melk in hoeft. Of ik dan wel eens citroen in de thee nam. Ja, lekker zei ik en hop hop er wordt een citroen van de boom gehaald en in mijn thee gedaan. Toppers. 1 van de dames was heerlijk aan het bakken geweest zodat ik ook hun cakes kon proeven. Hoe lief!

Onderweg vroegen ze hoe wij onze baby’s normaliter vervoerden. Nou in een buggy, kinderwagen (onze wegen staan dat toe) en soms in een draagzak. Hele verbaasde gezichten. Niet in een doek op de rug????? Nee, ik weet niet eens hoe het moet. Nou de eerstvolgende stop om melkpoeder et cetera te delen en controles uit te voeren werd hilarisch. Er werd gelijk een kind uitgekozen, 1 die nog niet nat was van de urine, hier hebben ze geen luiers en ze dragen hier geen onderbroekjes. Mijn doek werd gebruikt die ik elke dag om mijn normale kleding wikkel wanneer ik bij iemand in huis kom. Om 2 redenen, respect en hygiëne, zo kun je overal zitten zonder je eigen kleding vies te krijgen. En hoppa, kleine smurf zat op mijn rug. Super leuk, halve dorp stond te kijken en het loopt heerlijk.

Hoeveel baby’s in vandaag in de armen geduwd heb gehad en hoe ik heb kunnen helpen…. Top dagje!

Zaterdag, vanmorgen op tijd op en naar John gegaan (begeleider van de jongens van C4C) die vandaag op het vliegtuig stapt en via een trainingsweek in Kenia doorreist naar Uganda. Weer in een onbekend gedeelte van Lilongwe geweest. Zijn broers en zus ontmoet. Een tasje met cadeautjes overhandigd o.a. 2 paar sokken die speciaal ontworpen zijn door Soque en mij 40 paar gesponsord heeft, wat gezichtsmakers voor mannen, 40 stuks gesponsord door Etos Cambuurplein en wat lichtjes en een brief. Bij gekletst, dikke knuffel en een foto en wij door naar het hotel van vorige week. Ik heb mijn verjaardagscadeau van mijn medebewoners gelijk maar ingewilligd. HEERLIJK 90 minuten plat.

Zondag, behalve een wasje, wat huishouden en dit schrijven.... niets actiefs gedaan. Lekker boek lezen, thee drinken, boek lezen, slapen en ga zo maar door. Net als gisteren hebben we nu ook weer geen electriciteit. Mijn hoofdlampje doet wonderen en we redden ons wel maar toch. We moesten dan ook wel heel hard lachen hier dat mensen in Maastricht nog even zonder drinkwater zitten i.v.m. kapotte leiding.

Morgen is het een nationale feestdag. Als enige vrijwilliger ga ik wel werken en ga met alleen Ferina en chauffeur Reech op pad. De afspraken zijn lang geleden met de meiden/grootmoeders gemaakt en vanwege communicatieonmogelijkheden gaat er niets gewijzigd worden. Ze wachten op hulp…. En dat krijgen ze dan ook!

Fijne week allemaal! Hoop dat jullie iets van de sfeer kunnen proeven. Zou alles wel willen laten zien maar ik kan niet overal foto's maken dat wordt niet gewaardeerd,

Knuffel uit Lilongwe, Sandra