Thuis!

Lieve lezers,

Petra en ik zijn beide alweer een tijdje thuis, aan het werk en aan het genieten van alle lieve mensen om ons heen!

Het was ook voor mij enorm omschakelen. Eerlijk, het viel niet mee en het voelde echt of ik in 2 werelden zat. Het missen van de lieve mensen, de kleuren, geuren en de heerlijke temperatuur in Malawi. Daar stond tegenover een heerlijke thuiskomst. Na een lange vlucht en een vooral heftig laatste stukje van Wenen naar Amsterdam kwam ik toch enorm stuiterend op Schiphol aan.

En wat een goede keus om iets eerder naar huis te gaan. Jedinja is namelijk 2 weken eerder bevallen en anders was ik dus gewoon te laat geweest. Jedinja en Mark hebben het meest lieve meisje gekregen en ze heet Levine. Wat een zegen, wat een wonder! En ik heb er een prachtige titel bij. Wat is oma worden bijzonder!

Ook willen we jullie nog vertellen dat we alle goede gaven van jullie heel goed hebben kunnen besteden. We kregen zelfs nog een heel groot bedrag bij thuiskomst. We hebben het naar eer en geweten verdeeld over 3 projecten.

Zoals jullie weten is er een groot deel naar de jongens van Chance4Change gegaan zodat ze veilig thuisgebracht konden worden. Ook hebben we creatieve materialen gebruikt voor de City of peace. Een prachtig feestelijke middag georganiseerd met lekkers, certificaten en vakmaterialen die ze mee hebben gekregen voor hun toekomst. Het blijft enorm jammer dat zo'n goed project heeft moeten stoppen maar we zijn blij dat we deze jongens toch op weg hebben kunnen helpen.

Daarnaast is er een enorm bedrag naar Joyful Motherhood gegaan. Wat zijn ze daar blij mee, ze waren overweldigd! Jullie hebben echt hiermee hele kwetsbare baby's in leven gehouden. Ze kunnen hier echt heel veel melkpoeder, bonen, pap en zo voor kopen. Namens Joanne en haar team mag ik jullie allen bedanken en liefde overbrengen. Ze blijven zich voor 100% inzetten voor deze baby's, jonge moeders en grootouders.

En omdat we zo'n enorm extra bedrag hebben gekregen hebben we dat na overleg gesplitst. De ene helft ook naar Joyful Motherhood en de andere helft naar Wakisa Ministries. Dat is het project waar ik de vorige keer ben geweest in Uganda. De meesten van jullie weten dat nog wel, een opvangcentrum voor ongewenst zwangere tienermeisjes tussen de 12 en 18 jaar. Ook Vivian (oprichtster Wakisa) was zeer verrast en dankbaar. Van haar krijgen jullie ook allemaal liefdevolle groeten. Ze zijn ondertussen verhuisd naar een nieuwe, grotere, locatie waar ze ook meer grond hebben voor een eigen moestuin en vangen tegenwoordig zelfs 55 meisjes op. De nood is daar helaas nog steeds groot ondanks voorlichting. Het heeft tijd nodig. Ze hoopt dat ik gauw weer eens kom kijken of weer kom als vrijwilliger. Wie weet, wie weet, ik wil wel maar moet dan toch eerst werken en sparen!

Volgend weekend komen onze medebewoners Azarja en Youri gezellig naar Leeuwarden. We hebben er veel zin in!

En 14 april gaan we na de kerkdienst in de Schakel in Camminghaburen een presentatie te houden met wat foto's en verhalen. Welkom!

Dit was ons laatste verslagje over een bijzondere tijd in Malawi. Fijn dat jullie met ons hebben meegeleefd.

Lieve groetjes vanuit Leeuwarden!

Petra en Sandra

Malawi, deel 17, laatste verhaal vanuit het warme hart van Afrika, Malawi!

Lieve allemaal,

Het was weer een bijzondere week. Het stuiterbaleffect zet gewoon lekker door, alles is en blijft intens. Afgelopen week weer genoten van alles wat ik heb mogen zien en beleven en ook minder leuke dingen kwamen weer voorbij. De waanzinnige kleuren, geuren, mensen, natuur en zo kan ik wel doorgaan. Besluiten nemen waren deze week misschien nog wel het meest intens, maar laat ik gewoon bij de maandag beginnen.

Het was, zoals ik vorige week al schreef, afgelopen maandag een nationale feestdag in Malawi. Al mijn medebewoners hebben vrij en onderweg naar mijn werk was het op de weg ook goed te merken. Het was een stuk rustiger. Reech heeft mij vanmorgen opgehaald en we gaan samen met Ferina op pad. We doen weer hele waardevolle bezoeken. Een jonge moeder met een drieling, een jonge dame (ver onder gewicht) waar we in de eerste instantie niet welkom waren van haar man en we dus de zorg verleend hebben aan de rand van de weg bij het dorp. En zo de dag door. Wat is het nodig!

Maandagavond gaan we met elkaar uit eten want onze Azarja gaat na 3 maanden Malawi en ons verlaten en op naar zijn familie in Nederland. Hij zou nog 4 maanden blijven maar helaas zat hij hier werkeloos de laatste weken omdat zijn project niet meer bestaat. Heel jammer voor hem en mij want onze klik was bijzonder en heel goed! Het is een gezellige avond geworden.

Dinsdag heb ik vrij genomen om Azarja naar de luchthaven te brengen. In de ochtend lekker omgerommeld en rond lunch op pad. Dikke knuffels en zwaaien, Azarja zie ik gauw in Nederland omdat hij in Assen woont is dat wel heel gemakkelijk. Na het uitzwaaien zijn we naar het aankomstgedeelte gegaan om onze nieuwe dame Belle op te halen. Ze komt hier een half jaar om haar afstudeerpunten te halen.

Woensdag, vandaag ga ik mijn vliegticket omboeken. Gistermorgen was ik weer om 6 uur uit bed (zoals gewoonlijk omdat mijn rug het bed niet meer kan waarderen) en het gevoel dat ik al een paar dagen heb is dat het goed is geweest. Ik heb gegeven wat ik kon geven, met heel veel plezier, met heel veel liefde, met heel veel enthousiasme. Maar het is mooi geweest en ga ik doen wat ik mijn kinderen altijd heb geleerd…. Volg je hart!! Dat ga ik dus doen en ga ik naar huis.

Eind van de middag belde mijn collega Nita of ik zin had om met haar te gaan lopen. We zijn heerlijk anderhalf uur samen op pad geweest. Kletsend, lachend, genietend van het heerlijke weer en van de vriendelijkheid van alle mensen onderweg. Oei, oei, dat ga ik wel heel erg missen!

Donderdag, Nita kwam me tegen half 8 ophalen en we gaan weer naar het werk. Eerst heb ik uitgebreid gesproken met Joan de oprichter van Joyful Motherhood. Mijn bevindingen met haar besproken, daarnaast heb ik toe kunnen zeggen dat ik samen met Petra namens al onze lieve sponsors vanuit Nederland een heel fijn bedrag kan schenken. Het geld gaat op ons verzoek direct naar Formula melkpoeder, meel voor pap, bonen en soja. Niets van alle lieve donaties zal aan de strijkstok blijven hangen.

Vandaag ga ik nog een keer met Elizabeth, Reech en vandaag ook met de manager Glory op pad. We rijden vandaag in en om Lilongwe en meer dan 50 kilometer komt niet op de teller. Maar ooooooh wat zijn alle wegen de afgelopen weken slecht geworden. Het regenseizoen is nu in al zijn enthousiasme begonnen en dus hobbelen we door diepe kuilen gevuld met water. Wat heerlijk en noodzakelijk dat we in zo’n goede auto zitten, die hebben ze nog maar een paar maanden en is gesponsord aan het project. Er komen vandaag op 1 punt al 8 moeders/grootmoeders/baby’s bij een verzamelpunt die we kunnen helpen en daarna rijden we nog naar een paar dorpjes. Ik had nog een paar zakjes met feesttoetertjes over die ik nog niet gebruikt had en vond dat het nu wel een keer mocht om de kids te verwennen en o o o waar komen in 1 keer toch al die kids vandaan. Blije gezichtjes, ze gingen blazen of hun leven ervan afhing. Het kleine mannetje met zijn oma (zie foto) blies zo hard dat zijn broekje spontaan naar beneden zakte, grote hilariteit maar hop hop broek omhoog en doorblazen.

We sluiten redelijk op tijd de dag af met weer een tevreden gevoel. Ik heb mooi nog even de kans om langs het bible center te gaan om nog wat te kopen.

Vrijdag, vanmorgen ga ik later naar het werk. Ze hebben vandaag een dag op kantoor en daar kan ik niet veel betekenen. Het stuk wat ik voor Joyful Motherhood ga schrijven op hun verzoek doe ik vanuit Nederland. Belle neem ik even mee zodat we boodschappen kunnen doen na het mijn afscheidsbezoek. Voor alle medewerkers heb ik een paar Malawi/NL sokken en uiteraard ook weer een heerlijk gezichtsmaskertje. Voor mijn ego was dit afscheidsbezoekje erg goed ha ha. Pffff wat een lieve woorden en knuffels. Het was mijn een eer om met deze mensen te mogen werken die mij alles toevertrouwden en waar ik ontzettend veel van geleerd heb en misschien nog wel het meest van de gesprekken onderweg naar de uithoeken waar ik allemaal heb mogen komen. Dankbaar!

Zaterdag, Youri en Eibertje gaan lekker op pad naar plekken waar ik al met Petra ben geweest. Vandaag gaan Belle en ik helemaal los met een verwen dag, we voelen ons net prinsesjes. En geloof me, wat is het weer heerlijk na weer een aantal dagen geen water in ons huis. We hebben ook een lodge op maar 7 km van ons huis geboekt voor een nachtje. Ja, ja met stromend warm water, wauw! Dus mij horen jullie vandaag en morgen even niet meer…. heerlijk!

En wanneer vlieg ik dan terug? Dinsdagmiddag en hoop woensdag weer veilig en wel thuis te komen. 10 dagen eerder dan gepland maar met een voldaan gevoel.

Wat heb ik veel geleerd en wat heb ik veel kunnen geven. Dat laatste heb ik zelf uiteraard, omdat ik de lat vrij hoog leg voor mezelf, niet altijd zo gevoeld maar dat hebben anderen mij wel behoorlijk duidelijk gemaakt. En wat heb ik veel mogen zien, van een olifant voor mijn slaapkamerraam tot een muis/rat/aap in bed en al het prachtige wat Malawi te bieden heeft. Het heeft allemaal zo moeten zijn. De jongens van C4C waar we voor gekomen waren hebben we toch ook echt kunnen helpen, de gesprekken met mijn medebewoners die vaak ook heel intens waren, de prachtige gesprekken met Armel waar ik zo op 1 level mee kon zijn, de gastvrijheid van alle mensen die we met Joyful Motherhood bezochten en de collega’s. De flexibiliteit die ik heb onder vele omstandigheden, het leven met amper privacy. De reis die met lieve Petra is begonnen en die ik zelf voort heb mogen zetten.

Malawi, warm heart of Africa! En geloof me, dat is ook zo. Echt arm, nog veel ontwikkeling en educatie nodig maar laat alsjeblieft nooit de vriendelijkheid van deze mensen verdwijnen.

Dit alles heb ik (hebben wij) met jullie support vanuit Nederland, in welke vorm dan ook, mogen beleven. En met name dank aan mijn eigen (schoon) kinderen, naaste familie en vrienden. Dank jullie wel en voor allemaal God’s zegen gewenst!!

Dank jullie wel voor het lezen en het wie weet schrijven Petra en ik nog een stukje vanuit Nederland om het af te ronden.

Lieve groet vanuit Lilongwe.

Sandra

Malawi dee 16, werken, dipje, weekend

Hallo allemaal in een behoorlijk koud maar vandaag geloof ik ook grijs Nederland!

Donderdag, Nita heeft mij vanmorgen weer opgehaald. We begonnen met een staff meeting op het project. De hele groep zat bij elkaar en er werd open gesproken over de praktische inhoud van de werkzaamheden, over de financiële zaken in het algemeen en over de bedragen die omhoog moeten voor de mensen die het nodig hebben. De afgelopen maanden hebben de mensen het nog zwaarder i.v.m. de devaluatie. Mijn ideeën werden gevraagd en ze waren beduidend blij met de input. Onder andere aangegeven dat wanneer de financiën het toestaan het goed zou zijn om elke dag ook een trainer mee het veld in te laten gaan om de mensen die in het 3-jarig project zitten te leren een eigen bedrijfje te starten en zo inkomsten te genereren. Ze krijgen een kleine financiële bijdrage vanuit het project maar zien vaak niet hoe ze moeten beginnen en denken heel erg op korte termijn. Nu honger of zeep nodig, nu het geld opmaken. Alles valt en staat met training/educatie.

Aansluitend ben ik met Nita naar het Kamuzu Central Hospital gegaan. Hier begint hun eigenlijke werk. Wat een geuren, wat een kleuren, wat een mensen, eten en vooral wat veel jonge moeders met hun baby’s en grootmoeders en tantes….. We hebben 1 kamer gedaan van de 7 waar 10 bedden waren. Met elke jonge moeder worden gesprekken aangegaan. Alles wordt genoteerd, alles wordt gevraagd en gecontroleerd. Hier zijn eigenlijk alleen maar mensen die het 3 jarig programma heel goed kunnen gebruiken. Ze worden niets verplicht maar het wordt aangeboden. Ze kunnen zelf contact opnemen met Joyful Motherhood. Behalve dat Nita haar bril vergeten was en ze mijn ogen nodig had voelde ik mij niet erg nuttig. Uiteraard waren ze allemaal heel verbaasd dat er een Azungu/blanke binnenkwam die ook nog heel blij en belangstellend was maar toch. Achteraf gaf Nita aan dat het juist heel erg fijn was en van belang, ze voelen zich gezien en gesteund. Daar vertrouw ik dan maar op. Wat weer een indrukken en mijn respect groeit met de dag.

Weer in het vrijwilligershuis overvalt mij een behoorlijke dip, niet blij, moe, geen energie. Ga erg twijfelen over hoe lang ik hier nog wil zijn. Het ligt niet aan het land, niet aan de fantastische mensen buiten de muren van het huis. Ik kan er de vinger soms niet op leggen maar het is wel heel intens. Voel me net een stuiterbal. Contact met het thuisfront doet me dan toch even goed.

Vrijdag, we gaan weer op pad. Heerlijk, ik heb er weer zin in. Ik had het over een stuiterbal he. Vandaag stuitert die weer flink omhoog. Heb me nuttig gevoeld, heb gelachen, heb weer in the middle of nowhere mogen zijn bij fantastisch gastvrije mensen. We begonnen net als elke dag met thee en ze vinden het heel gek dat er geen suiker of melk in hoeft. Of ik dan wel eens citroen in de thee nam. Ja, lekker zei ik en hop hop er wordt een citroen van de boom gehaald en in mijn thee gedaan. Toppers. 1 van de dames was heerlijk aan het bakken geweest zodat ik ook hun cakes kon proeven. Hoe lief!

Onderweg vroegen ze hoe wij onze baby’s normaliter vervoerden. Nou in een buggy, kinderwagen (onze wegen staan dat toe) en soms in een draagzak. Hele verbaasde gezichten. Niet in een doek op de rug????? Nee, ik weet niet eens hoe het moet. Nou de eerstvolgende stop om melkpoeder et cetera te delen en controles uit te voeren werd hilarisch. Er werd gelijk een kind uitgekozen, 1 die nog niet nat was van de urine, hier hebben ze geen luiers en ze dragen hier geen onderbroekjes. Mijn doek werd gebruikt die ik elke dag om mijn normale kleding wikkel wanneer ik bij iemand in huis kom. Om 2 redenen, respect en hygiëne, zo kun je overal zitten zonder je eigen kleding vies te krijgen. En hoppa, kleine smurf zat op mijn rug. Super leuk, halve dorp stond te kijken en het loopt heerlijk.

Hoeveel baby’s in vandaag in de armen geduwd heb gehad en hoe ik heb kunnen helpen…. Top dagje!

Zaterdag, vanmorgen op tijd op en naar John gegaan (begeleider van de jongens van C4C) die vandaag op het vliegtuig stapt en via een trainingsweek in Kenia doorreist naar Uganda. Weer in een onbekend gedeelte van Lilongwe geweest. Zijn broers en zus ontmoet. Een tasje met cadeautjes overhandigd o.a. 2 paar sokken die speciaal ontworpen zijn door Soque en mij 40 paar gesponsord heeft, wat gezichtsmakers voor mannen, 40 stuks gesponsord door Etos Cambuurplein en wat lichtjes en een brief. Bij gekletst, dikke knuffel en een foto en wij door naar het hotel van vorige week. Ik heb mijn verjaardagscadeau van mijn medebewoners gelijk maar ingewilligd. HEERLIJK 90 minuten plat.

Zondag, behalve een wasje, wat huishouden en dit schrijven.... niets actiefs gedaan. Lekker boek lezen, thee drinken, boek lezen, slapen en ga zo maar door. Net als gisteren hebben we nu ook weer geen electriciteit. Mijn hoofdlampje doet wonderen en we redden ons wel maar toch. We moesten dan ook wel heel hard lachen hier dat mensen in Maastricht nog even zonder drinkwater zitten i.v.m. kapotte leiding.

Morgen is het een nationale feestdag. Als enige vrijwilliger ga ik wel werken en ga met alleen Ferina en chauffeur Reech op pad. De afspraken zijn lang geleden met de meiden/grootmoeders gemaakt en vanwege communicatieonmogelijkheden gaat er niets gewijzigd worden. Ze wachten op hulp…. En dat krijgen ze dan ook!

Fijne week allemaal! Hoop dat jullie iets van de sfeer kunnen proeven. Zou alles wel willen laten zien maar ik kan niet overal foto's maken dat wordt niet gewaardeerd,

Knuffel uit Lilongwe, Sandra

Malawi deel 15, uitje, jarig, Joyful Motherhood

Lieve lezers,

Het is al weer woensdag en het is mijn vrije dag, net als in Nederland. Ik neem jullie vandaag mee vanaf zaterdag.

Zaterdag besloten we met elkaar even van wat luxe te gaan genieten. We zijn naar een hotel gegaan wat voor ons een oase is en schoon. Genoten van een heerlijke lunch. Ik ontdekte dat ze ook een spa hadden en ben bij een dame een rug/nek massage gaan boeken. Niet geheel onnodig bleek, lekker hoor. Een relaxte dag.

Zondag vroeg opgestaan omdat ik naar een andere kerk wilde. John (begeleider C4C) had mij, toen we nog bij de jongens werkten, uitgenodigd om eens bij zijn kerk te komen. Achterop de motor naar de kerk gegaan en met de jongen afgesproken dat hij mij ook weer op zou halen wanneer de kerk was afgelopen. Start dienst 8.30 uur en zou eindigen om 10.30 uur. Mmmmm, het was wel heel leeg toen ik naar binnen ging maar op zijn Malawi’s was aan het einde van de dienst de kerk toch vol. Het was bijzonder want naast het enorm harde geluid, mooie liedjes, goede preek et cetera werd John deze dag gezegend omdat hij voor een jaar naar Uganda gaat op uitnodiging. Hij mag daar het concept C4C gaan opzetten. Naast dat ik mezelf tijdens de dienst weer moest voorstellen werd ik nog uitgenodigd door de voorganger om na de dienst met elkaar in gesprek te gaan. Dat was maar kort want de dienst was al uitgelopen tot 11.15 uur en mijn motor jongen stond al braaf een hele tijd te wachten. Op naar huis en uiteraard heeft hij wat extra ontvangen.

Bij thuiskomst gelijk omgekleed want we gaan vanmiddag een berg beklimmen. Op naar Bunda Mountain. Het zou goed te doen zijn. Nou echt mega steil en glibberig. Maar het was geweldig. Ik heb bijna de top gehaald. Wat een uitzicht!! Het laatste stukje werd nog steiler dan steil dat het mij niet verstandig leek om door te gaan. Azarja en Youri hebben het wel gehaald en Eibertje liet het al iets eerder afweten. De weg terug volledig aan de hand van de gids….. 1x goed onderuit gegaan, spekglad, blij dat ik veilig beneden in het 60 persoon tellende dorp aankwam. En daar was het GEWELDIG! Kids die Happy birthday You You zongen omdat ik morgen jarig ben. En ja ze zongen YOU YOU! Met ze gespeeld en gelachen. Cola gekocht en de verkoopster maakte de flesjes even open met de mond bij gebrek aan een opener. Aansluitend nog een park bezocht en alvast uit eten geweest voor mijn verjaardag. Top dagje!

Maandag, jaaaaaaa jarig vandaag. En wat ben ik verwend, lieve kaartjes van mijn thuisfront die ik eindelijk mocht openen, na mijn eerste dag op het nieuwe project, gaven de jongens mij een lieve brief van Petra met een zebra houtsnijwerk, een cadeaubon van mijn medebewoners voor een 90 minuten durende full body massage bij het hotel en een prachtige schildering van Armel en Marieke. Ik had een heerlijke taart besteld en voordat die werd aangesneden heeft Armel een enorm mooi en lief gebed voor mij uitgesproken. Daarna hebben ze voor mij gezongen en zijn we los gegaan met de roze taart! Top avond, bijzonder hier te vieren. Ik miste mijn kinderen vandaag wel hoor!!

Ook ben ik vandaag op mijn nieuwe project begonnen Joyful Motherhood onder leiding van een Amerikaanse die al jaren en jaren hier in Malawi woont en haar gezin heeft. Zij dragen zorg voor baby’s waarvan hun moeder is overleden bij de bevalling. Vandaag diverse grootmoeders aan de kant van de hoofdweg ontmoet. De grootmoeders dragen zorg voor de baby’s hebben uiteraard geen moedermelk maar ook geen geld voor melkpoeder of meel om pap te maken. Naast de lichamelijke controles krijgen de grootmoeders blikken melkpoeder, meel en wat geld. Het was indrukwekkend en vermoeiend maar waardevol.

Dinsdag, de overgebleven taart getrakteer. We zijn vandaag ook op pad geweest, nu naar jonge moeders die een gecompliceerde bevalling hebben gehad en hun baby hebben verloren. Vaak zitten deze jonge moeders nog op een vervolgoperatie te wachten. Ze worden vaak verstoten en zijn kwetsbaar en depressief. Er wordt uitvoerig met ze gesproken hoe ze er geestelijk aan toe zijn en ook zij worden lichamelijk gecontroleerd en voorzien van meel, soja, bonen en wat geld. We hebben 3 jonge vrouwen proberen te bezoeken. In the middle of nowhere, 2 gevonden en 1 jonge vrouw helaas niet. We zaten op de grens van Mozambique en het hele dorp heeft meegezocht. Dat stemt verdrietig. Ze heeft komende maand een afspraak in het ziekenhuis. Hopelijk verschijnt ze daar anders zijn de zorgen om haar nog groter.

Het team van Joyful Motherhood gaat 5 dagen per week op pad en zijn al jaren afhankelijk van sponsoren maar klagen niet. Hun kantoortje zit op het terrein van het Bwaila Hospital in Lilongwe. Nog maar 2 dagen met dit team mogen meedraaien en nu al diep respect. Het programma is sterk, de communicatie zover als het mogelijk is in Malawi goed, liefde voor deze arme en kwetsbare groep is voelbaar.Kinderen worden 3 jaar gevolgd, het sterftecijfer is beduidend lager met deze hulp. Kan hier nu al uren over schrijven maar dat wordt voor de lezers waarschijnlijk teveel.

Vandaag, woensdag had ik vrij. Ook dat was fijn. Wat souvenirs gekocht met Azarja die dinsdag helaas naar huis gaat. Beide nog naar de kapper geweest. Verder wat aan de poets geweest, lekker bij zitten kletsen met Armel en lekker gegeten met de vrijwilligers. Ze koken prima en als het me lukt blijf ik voorlopig graag HOOFD AFWAS ;-). We hebben weer 2 dagen water gehad en o ja sinds gisteravond niet meer dus hoppa weer sjouwen met flessen naar het toilet etc.

Morgen (donderdag) ga ik om half 8 weer op pad. Ik word opgehaald door collega Nita die een blok achter mij woont.

Lieve groetjes,

Sandra

p.s. heb toestemming gevraagd en gekregen voor de geplaatste foto’s

Malawi deel 14

Goedemorgen allemaal,

Afgelopen dinsdag hebben Azarja, Youri en ik Petra naar het vliegveld gebracht. Het ging allemaal mooi vlot en na een dikke knuffel hebben we haar uitgezwaaid. Petra haar reis is goed verlopen en ze is blij weer bij haar gezin te zijn. Wat was je een gezellige, lieve reisgenoot!!

William (vaste chauffeur) heeft ons naar de stad gebracht en we hebben onderweg zijn familie nog even mogen ontmoeten. Pracht gezin!

In het vrijwilligershuis hebben we het super goed met elkaar en we vormen een mooi hecht team. Verschil in leeftijd is absoluut geen issue en iedereen is op zijn/haar eigen manier waardevol.

Ook heb ik een ander slaapplekje, lekker stekkie maar oei dat matras pffffff……

Rond zonsondergang ben ik met Armel en de honden heerlijk gaan wandelen en een fantastische zonsondergang gaan bekijken. Dit hou ik erin want te lang binnen de muren van ons huis is geen optie voor mij. De dagen erna ook met de anderen op pad gegaan.

Verder waren de afgelopen dagen enorm pittig, er zijn situaties ontstaan waar niemand blij van wordt. Dit is gepaard gegaan met teleurstelling, boosheid, onvrede, miscommunicatie, verstoorde energie, tranen etc. En wat zijn we dan allemaal ook blij met ons vertrouwde thuisfront die naar ons luisteren, eventueel advies geven en ons support geven om vooral door te gaan en niet met z’n 3-en in het vliegtuig naar huis te stappen. Zie het als het programma van Expeditie Robinson…. De show must go on vinden ook wij, het is ons verlangen geweest om hier te komen en te doen waar we goed in zijn en iedereen op zijn/haar eigen manier.

Afgelopen donderdag met Armel naar Bwaila Hospital geweest. Aankomende maandag ga ik starten bij een, voor mij, nieuw project. Joyful Motherhood. Met verpleegkundigen ga ik mee naar jonge moeders en hun baby’s die zonder de zorg van Joyful Motherhood geen of amper kans hebben om veilig te overleven. Daar kunnen diverse redenen voor zijn. Ernstige complicaties bij of na de bevalling, geen borstvoeding hebben voor de baby die bv wel gezond is geboren maar dreigt te sterven door de honger. Er zal veel op mijn pad komen en het voelt in deze tijd ook best wel heftig omdat Jedinja (mijn eigen dochter) hoogzwanger is. Hopelijk kan ik iets van betekenis zijn. Ik wacht het rustig af.

Ook hebben we een nieuwe bewoonster! Eibertje of eigenlijk Brigitte, we hebben het al weken over haar en wisten niet beter dan dat ze Eibertje heet. Deze (doop)naam staat op haar paspoort. Na goed overleg en een heleboel lol hebben we besloten dat we gewoon Eibertje blijven zeggen. Klinkt wel gezellig.

Vanaf afgelopen woensdag hebben we al geen stromend water meer. We blijven met (opgehaald) reserve water) de stortbak van de wc vullen. Met een vochtig lapje jezelf wat wassen. Zachtjes aan zijn we daar wel een beetje klaar mee maar we klagen niet.

Gisteren heerlijk aan het lezen geslagen, nagels gelakt, omgetrutterd en met de jongens op de motor gestapt, op naar de stad. Heerlijk babyspulletjes gekocht. Azarja heeft ook goed ingeslagen want hij wordt voor het eerst oom. Boodschappen gedaan en vanavond pannenkoeken gebakken. Uiteraard ook weer een paar extra want we proberen onze nachtwaker ook elke avond mee te laten delen met onze maaltijden. Het was gisteravond weer ouderwets lekker ontspannen allemaal. Kom maar op met het weekend. We gaan als het weer het toelaat zwemmen, lunchen en morgen een berg beklimmen.

Fijn weekend allemaal!

Liefs Sandra

Malawi deel 13

Oud & Nieuw in Malawi en afscheid nemen

Weer in het vrijwilligershuis aangekomen even wat slaap bij getankt voordat we oud & nieuw konden vieren. We zijn uitgenodigd bij Cafe P.P van Sarah en Aubrey. Er is een DJ, iemand die cocktails maakt en een zanger die zichzelf op zijn gitaar begeleidt. Dit zorgt voor een gezellige, aangename sfeer, ondanks dat zijn zangkwaliteiten enigszins tekort schieten.

In het café waren veel mensen die of een bedrijfje in de vrijwilligersbusiness hebben of werken voor de UNHCR, of als toerist uit Europa zijn gekomen. Een heel internationaal gezelschap. Na een eenvoudige maaltijd daar besluiten we dat het toch tijd is om op te stappen. William onze vaste chauffeur rijdt ons naar diverse plaatsen waar we verder kunnen feesten, maar het voelt daar steeds niet goed: of er was niemand, of de mensen waren er al wat te dronken. We besluiten om gewoon in ons vrijwilligershuis het oudjaar uit te zitten.

En dat is prima. Met een borrelplankje, wat borreltjes en een boxje waar muziek uitkomt kun je een prima feestje vieren. Rond twaalf uur gaan we de straat op om naar het vuurwerk van de buren te kijken. Hoewel het lang niet zo overdadig is als in Nederland was het wel heel mooi en geeft ons echt een oud-en-nieuwgevoel. Het enige gekke is om dat in een t-shirtje te doen. Het wordt best laat en erg gezellig.

De volgende dag is dan echt zo’n offday. Gelukkig hebben Sandra en ik nog een afspraak in oldtown staan met de kleermaker. Ik heb twee jurkjes besteld en Sandra een mooie rok. Het passen was lachen, gieren, brullen. Na wat aanpassingen door de kleermaker, gaan we heel tevreden naar huis.

Ik trek natuurlijk gelijk een van mijn nieuwe jurken aan, want het is tijd om uit eten te gaan. Dat is een van de tradities van het vrijwilligershuis hier: als er iemand naar huis gaat, volgt er een afscheidsetentje. En dat valt mij nu ten deel. Morgen ga ik naar huis en laat ik een hele leuke ploeg mensen achter, met wie ik mij uitstekend heb vermaakt en die mij veel geborgenheid hebben gegeven.

Hoewel ik heel veel zin heb om Albert, Anna, Laurie en Luuk weer te knuffelen, zal ik Sandra, Azarja en Youri ook wel missen. Bedankt voor al jullie liefde en gezelligheid!

Liefs, Sandra en Petra

Malawi deel 12

Lieve allemaal,

Jaaaa, we mogen weer op trip. Zolang ik ‘inbetween jobs’ zit en voordat Petra naar huis gaat gaan we nog even lekker genieten.

We zijn vrijdagmorgen met onze chauffeur naar ‘old town’ geweest. Petra wilde graag een paar jurken en ik een rokje laten maken van de stof die we al hadden gekocht. Op naar de kleermaker, goede prijs afgesproken en ons laten opmeten. Die charmante foto’s besparen we jullie maar even.

Vandaaruit op naar Kuti. Een natuurreservaat waar ook weer prachtige dieren te spotten zijn. Na een x aantal uren gereden te hebben kwamen we aan bij een uitgestorven resort. Er hing een beetje vreemde, creepy sfeer. Er was 1 jonge dame die ons hielp, best lief hoor maar pffff kunnen de mensen hier ook allemaal hun voeten optillen in plaats van zo te sloffen.

We werden naar ons stulpje gebracht, niet normaal groot. Dat was allemaal dik op orde. We hebben gelijk fietsen gehuurd, het leek heel wat ha ha maar de versnellingen werkten niet en de remmen waren ook dubieus. Op naar sunset deck. Toen we daar aankwamen dook er ineens een vaag mannetje op die waarschijnlijk werkte op deze plek, lees slapen in een hoekje. Wij de trap op, voor alle technische lezers onder ons, onverantwoorde constructie. Maar hee we willen dit niet missen. Het uitzicht was fantastisch. De cola flesjes die we hadden meegenomen waren eigenlijk te goor om beet te pakken maar ja niet miepen en randje wat schoonmaken en drinken maar.

Toen we terugkwamen werden we opgewacht door ezel Charlie, och zegt de eigenaar gebruik deze stok maar want hij bijt soms wel…. Gezellig!

Het avondeten werd door 2 jongens op de fiets uit een village gebracht en toen door de eigenaar naar ons huis gebracht. Onderweg nog wat wild en we hebben samen maar een fles wijn soldaat gemaakt. Lekker slapen!

De volgende morgen was er een vuurtje voor ons gemaakt zodat we warm konden douchen, heel belangrijk in 30 graden ha ha maar we zijn wel weer lekker schoon.

Ontbijt ook weer in een enorme zaal waar alleen wij zijn, heel sfeervol. Werd overigens weer op de fiets gebracht. Na het ontbijt heeft de eigenaar ons rondgereden door het reservaat en hebben we hier echt wel super van genoten. En vooral omdat we mijn lievelingsdieren te zien kregen. Zebra’s, vraag me niet waarom, ik vind ze gewoon geweldig.

Na de tour op naar Senga Bay bij Lake Malawi, we mogen meerijden met de eigenaar. Na nog wat stops komen we na enorm veel regen aan bij onze bestemming. Prachtige gezellige plek, waanzinnig uitzicht, leven en een leuk hutje om te slapen. Golfplaten dakje, gaas als ramen en riet om de bedden heen. Een mega duizendpoot klimt ondertussen in de klamboe van Petra.

We hebben heerlijk gegeten en tot middennacht gezellig met thee en een biertje zitten te genieten van het onweer dat over het meer ging. Toen we naar bed gingen was alles prima. Petra had alleen wat last van haar buik en kon de slaap niet vatten. De regen was begonnen en het onweer zette aan. Zelf sliep ik prima 2 uurtjes en toen kwam de wind opzetten. De wind bracht alle regen mee mijn bed in en met nat haar etc. leek het mij een goed plan om van bed te verkassen. We hadden nog een bed over dus ik heel zachtjes de bagage eraf halen om het nog droge bed vrij te krijgen. Met mijn hoofdlampje op (elektriciteit was uiteraard weer uitgevallen) zie ik in 1 keer een muis/rat springen op het bed. Ik schrok me rot en een behoorlijke gil volgde. Petra die net een half uurtje sliep schrok daar weer enorm van en deed gelijk haar klamboe open. Zo zijn we samen blijven wachten, haar bed werd ook al nat, tot het licht werd. Beslissingen mag je namelijk nooit in het donker nemen. Het was om 5 uur licht en we hebben direct onze chauffeur William en Armel geappt dat we naar huis komen. Naar het regenwoud heeft geen enkele zin wat we voor vandaag gepland hadden en daar komen was ook al lastig ivm de staat van de wegen hier en al het water.

En dus…… heerlijk een paar dagen weggeweest en een nachtje eerder thuis om samen oud en nieuw te vieren met ons eigen ploegje!!

Lieve groetjes Petra en Sandra

Malawi deel 11

En direct ook deel 11, want morgen gaan Sandra en ik weer op trip door het land.

Zoals verteld in deel 10, hebben we Sarah en Aubrey ontmoet. Vandaag gaven zij aan de Azarja en Youri een rondleiding over hun boerderij, zodat ze een goed beeld krijgen van wat zij kunnen doen voor hen. Er moet een hek gebouwd worden, zodat er geen ongewenste dieren zoals geiten en ezels van anderen, hun gewassen en pas aangeplante bomen opeten. Ook buurtbewoners komen op hun land en plukken de bananen die daar groeien.

Wat zou het mooi zijn als het lukt om de jongens van C4C die we naar huis gebracht hebben werk te kunnen bezorgen. Dat zou een fantastische kruisbestuiving van de twee projecten kunnen zijn. Maar zoals alles hier in Malawi: eerst moet er het geld voor dingen zijn, dan moet het contact via via gelegd worden en dan moet het ook allemaal maar kunnen. Is het niet te ver weg voor de jongens? Hebben ze inmiddels misschien al werk? Ik hoop op de hoogte gehouden te worden, want dit kan ik zelf hier niet meer meemaken.

Met Sarah, Aubrey, Azarja, Youri en Armel zijn we het hele land dat bij de boerderij hoort omgelopen, terwijl ze alle plannen vertelden: een camping, een guesthouse voor vrijwilligers die de jongeren uit de omgeving dingen kunnen leren en bezoekers die in retraite willen gaan, ruimte voor dieren, oude boomsoorten en gewassen aanplanten, visvijvers, rijstplantages en ruimte voor andere gewassen. Sarah weet heel veel van welke planten goed bij elkaar passen, waarvoor ze gebruikt kunnen worden, hoe ze het water dat er voor handen is, goed over het land kunnen verdelen en dat allemaal 100% biologisch. Ze zullen helemaal zelfvoorzienend worden en willen daarmee een voorbeeld stellen voor hun omgeving. Hun kennis willen ze heel graag delen, zodat veel meer mensen op deze manier willen gaan leven.

Hun boerderij heet Fisi Farm. Fisi is het woord in Chichewa voor hyena. Mensen hoorden vroeger vaak het geluid van hyena’s van het land komen en vroegen zich daadwerkelijk af of er misschien hyena’s leefden. Om dit mysterie met een knipoog een beetje in stand te houden hebben ze de boerderij deze naam gegeven. Azarja en Youri zullen ook de socials voor de boerderij opzetten, dus misschien kunnen jullie ze eens wat in de gaten houden. Ik ga dat zeker doen! Misschien kan ik daar nog eens mijn tentje opzetten en genieten van al het prachtigs dat daar is.

Weer bij het begin aangekomen bleken er al de ingrediënten voor de biologische mest klaar te liggen. Of we even wilden helpen bij het maken van dit bodemverrijkende goedje. Nou, dat wilden we best. We hebben met z’n allen met onze handen de ingrediënten gemixt, waarbij we de bladeren van een vruchtbaar gewas moesten vermalen tussen het andere spul in. Pfoe zeg, zwaar werk! Daarna werd gist, een heel klein beetje suiker en een flink aantal liters urine vermengd en ook door de mest gemixt. Sandra heeft zich ook nog met liefde over de kinderen ontfermt.

Toen we onze handen en armen goed gewassen hadden, merkten we pas dat we enorm verbrand waren. En dat terwijl de zon helemaal niet echt scheen. Het was bewolkt, lang niet meer zo heet als eerder en we hebben allemaal geen moment aan zonnebrandcrème gedacht. Oei.

Moe, maar voldaan naar huis vertrokken. Onderweg nog pizza gescoord, die bijna net zo duur is als in Nederland. Douchen, o nee het water is er weer even af, relaxen, stukjes schrijven en alsnog douchen want we hebben weer water. Morgen maar de tas inpakken voor de trip.

Lieve groetjes,

Sandra en Petra