Lieve volgers,

Na Kerst kregen we een heel vervelend bericht. Er is door het management besloten om het meidenproject pas weer te openen na 7 januari. Ze willen eerst evalueren en nieuwe plannen bedenken. Omdat er ook nog personeel van de jongens op dit project ingezet kan worden gaan wij er vanuit dat ze ons echt niet meer nodig hebben. Wat een domper! Voor mij betekent dat er geen werk meer is en voor Sandra betekent dit een behoorlijk gat is tussen de werkzaamheden in. En hier twee weken zitten wachten tussen de muren voelt net alsof we opgesloten zitten in een wel heel leuke gevangenis. Dit nieuws sloeg in als een bom!

Teleurstelling, frustraties, onbegrip, boosheid, onzekerheid, het proberen te begrijpen wat echt niet lukt, alles komt dan even voorbij. Armel en Marieke voelen zich precies hetzelfde, maar zij voelen zich ook nog verantwoordelijk, terwijl ook zij hier helemaal niets aan kunnen doen.

Ze denken met ons mee en hebben heel goed in de gaten, dat gaan zitten afwachten niets voor ons is. We krijgen dus een ander project aangeboden waar we per direct heen zouden kunnen: naar een community in een dorpje waar we back to basic zouden gaan en een soort thuiszorg aan ouderen kunnen geven. We moesten alles even laten bezinken en we wilden wat hulplijnen vanuit Nederland inschakelen om mee te kunnen sparren. Dus Jedinja en Albert werden gebeld. Wat hebben we toch lieve mensen thuis die zo meedenken en ons belang voorop kunnen stellen. Ontzettend bedankt daarvoor.

Voor mij voelde het niet goed om naar dat dorpje te gaan. Er waren wel meer dan tien redenen te bedenken om daar niet heen te gaan. Maar het belangrijkste: dit past niet bij mij en hiervoor zijn we niet gekomen. Ik merkte dat ik erg naar thuis ging verlangen. In plaats van hier zitten wachten, wil ik liever bij mijn gezin zijn. Voor mij was het jongensproject al geslaagd: we hebben gedaan wat we konden doen en met jullie hulp zelfs meer dan dat en daarmee hebben we een serieus verschil in hun leven kunnen maken. Dat het dan zo loopt is erg vervelend, maar helaas niet anders.

Voor Sandra is het een heel ander verhaal. Zij heeft nog een lange tijd hier voor de boeg. Haar verlangen na haar tijd in Ugand speelde al zo lang, en er verblijft iemand tijdelijk in haar huis en er zijn mensen ingewerkt die haar werk overnemen in deze tijd. Haar diepe verlangen om hier te zijn en echt iets voor de mensen hier te betekenen is nog lang niet vervuld met de ruime week die we met de jongens hebben doorgebracht. Er zijn veel traantjes gevloeid, veel gesproken, elkaar soms niet begrepen en daarna weer gesproken en geknuffeld.

Om maar even uit huis te zijn, zijn we mee geweest naar het café van Sarah en Aubrey, het project waar de Azarja en Youri nu werken. Wat een fijne mensen zijn dat, met hele grote wensen om het leven voor veel mensen en vooral jongeren in Malawi te verbeteren. In het café hadden we tijd om verder met Armel van gedachten te wisselen. Ook hij heeft veel nagedacht en wil heel graag zorgen dat Sandra nog een project vindt dat echt bij haar past en haar passie in kwijt kan. En dat lijkt te lukken. Daarover later meer, als er meer bekend is.

Ondertussen hebben Sandra en ik in ieder geval besloten om nog wat meer van het land te gaan zien, nu we hier dan toch zijn. Kunnen we in ieder geval de lokale economie nog wat spekken.

Toen we weer terug in het vrijwilligershuis waren, heb ik mijn vlucht omgeboekt. Woensdag 3 januari zal ik weer op ons eigen continent terugkeren. Hoewel het heel anders gelopen is dan ik had verwacht, ga ik wel met een goed gevoel, een prachtige ervaring en een heleboel nieuwe indrukken naar huis.

Hartelijke groeten, ook namens Sandra,

Petra