Malawi deel 7 Maandag en dinsdag

Lieve volgers,

Maandag was de grote dag dat we samen met Azarja de jongens die in Lilongwe of omgeving woonden mochten wegbrengen met hun begeleiders. Wat een ongelofelijk belangrijk onderdeel van het re-integratietraject. De jongens zijn in hun tijd bij Chance 4 Change (C4C) enorm veranderd. Zij hebben echt de kans gekregen en de keuze gemaakt om te gaan veranderen. Dat is belangrijk. Jongens die weglopen of blijven stelen worden zonder pardon teruggestuurd naar de gevangenis en krijgen niet nogmaals een kans om bij C4C te komen.

We hebben niet gezien hoe de jongens in het begin van hun traject waren, maar we hebben wel het resultaat gezien. De jongens helpen met koken, schoonmaken en wassen hun eigen kleding. Ze zijn heel beleefd, dragen je spullen voor je of pakken een stoel voor je. Ze hebben leren dansen of tekenen en het allerbelangrijkste: ze hebben leren metselen of auto’s repareren. Ze kunnen nu echt een baan gaan zoeken en bijdragen aan de maatschappij.

Waarom het thuisbrengen zo belangrijk is? Als hun omgeving hen niet accepteert, dan staan ze alsnog met lege handen. Dus voordat de desbetreffende jongen de bus uitkomt, gaan de begeleiders van C4C eerst praten met de vader of moeder en als die er niet zijn of ergens anders wonen, dan met een buurvrouw of een oom of tante. Ze vragen hen of we welkom zijn en als dat het geval is, dan kwamen wij met de jongen en werd er gepraat. Vaak kwam de hele buurt erbij staan. Er werd dan goed uitgelegd dat de jongen echt veranderd is, dat zij nu goede keuzes maken en veel vaardigheden hebben geleerd. Vaak was het daarna een feestje en gingen we nog met de jongen die dan trots zijn certificaat vasthield, zijn familie en de begeleiders op de foto.

We begonnen met Vincent. Dat ging gesmeerd. Daarna werd het een ander verhaal. We reden een ghetto in. Je zag het aan alles, het afval op straat, maar ook de mensen waren anders. We hadden het vermoeden dat er mensen onder invloed waren. Dumisani kroop helemaal in zijn schulp en keek echt ongelukkig. We brachten hem bij zijn oom en tante, ze verwelkomden hem wel, maar het voelde niet goed. Toen we wegliepen hielden we even beraad. Hij had ook een broer waar hij heen kon, maar in die community had hij zijn misdaad, geen idee wat precies, gedaan. En daar konden we niet heen voor uitleg. Er werd besloten om hem wat geld toe te stoppen om hem de mogelijkheid te geven om met de bus te gaan. En met een knoop in de maag vervolgden we onze tocht.

Davie werd hartelijk ontvangen door zijn moeder in een mooie, nieuwe buurt. Zij was erg trots op hem na het verhaal van de begeleiders.

Toen Mika. Helaas ook geen goede plek bij zijn oom. Deze man, die het voor Malawische begrippen heel goed heeft, weigerde ons te ontvangen. Hij wilde Mika absoluut niet hebben. Hij moest maar naar zijn moeder. Moeder was bij zijn zus die net een kindje had gekregen. Hun huis staat in een prachtige groene en rustige area (wijk). Mika had zijn moeder in het verleden niet goed behandeld en bood haar op zijn knieën zittend, zijn oprechte excuses aan. Dat was een ontroerend moment. Gelukkig werd hij hier wel heel hartelijk ontvangen.

Yohane komt uit een hele hechte en blije gemeenschap. Al bij het uitstappen riepen alle kinderen zijn naam. In grote getale liepen ze achter ons aan. Wat was iedereen hier blij! Al voor de uitleg werd hij hartelijk ontvangen. Toen we gingen zitten voor het gesprek, kwam de hele buurt om hem heen staan. De kindjes bleven heel stil bij hun moeders zitten en iedereen luisterde aandachtig naar het verhaal van de begeleiders. Wat was dit een feestje! Uiteraard deden de kinderen ons ook weer uitgeleide, een knipoog en een boks leverde heel wat gegiegel op.

En toen de laatste: Emanuel. Hij woont in het vluchtelingenkamp op een uurtje afstand van de stad. Heel bijzonder dat we daar mee naar toe mochten. In de kamp wonen heel veel mensen uit bijvoorbeeld Rwanda, Burundi en Congo. Het bestaat inmiddels al dertig jaar en voelt meer aan als een dorp. Bij de ingang stonden wel tenten, maar voor de rest bestond het kamp uit stevige huisjes. Na weer een hartelijk ontvangst en de bekende foto met certificaat, mochten we ook kijken bij de waterplaats, waar een grote pomp staat. Wij natuurlijk even pompen!!

Wat een dag, wat een dag. Uitgeput reden we weer terug de stad in. Wat een emoties! En wat is het dan fijn om hier weer op ons veilige plekje thuis te komen waar al aan het eten gewerkt werd. Snel douchen en alle viezigheid van ons afspoelen en aanschuiven.

We hebben vandaag echt een groot verschil kunnen maken in een aantal levens. We bidden voor hen, want voor de jongens begint nu weer hun echte leven waar ze het geleerde in de praktijk kunnen brengen.

Dinsdagochtend merkte ik hoe zeer de maandag erin had gehakt. Ik vind het moeilijk om het los te laten: de armoede hier, het harde leven, de dingen die bij ons privé spelen en het missen van je geliefden. Gelukkig hebben we hier een hechte groep waarin we heel hard kunnen lachen, over de wereldpolitiek spreken, elkaar advies geven, maar ook tijd en aandacht hebben voor de tranen die er zijn.

Even een vooruitblik: morgen op safari (die we uitgesteld hadden vanwege de ontwikkelingen bij de jongens), daarna Kerst vieren met Marieke, Armel, Joeri en Azarja, onze Doingoood-familie en na Kerst starten we op het meidenproject van het Youth Empowermentproject.

Lieve groetjes,

Sandra en Petra